Αγαπητοί φίλοι εστιάτορες....

Μας τα παίρνετε που μας τα παίρνετε χοντρά για να φάμε ένα παϊδάκι, ας είναι τουλάχιστον ποιοτικό! Εννοώ εκείνο το ξεχασμένο μικρό παϊδάκι που έτρωγα παιδί όταν έβγαινα με τους γονείς μου έξω για φαγητό. Θυμάμαι ότι ήταν μια μπουκιά όλο κι όλο και μες τη γλύκα. Όσα και να είχαμε παραγγείλει, πάντα τελείωναν. Έχω μια μανία με τα παϊδάκια και είχα την πεποίθηση ότι παρέμεναν κάποιες παραδοσιακές ταβέρνες που είχαν την φήμη και πίστευα ότι θα συνέχιζαν να προσφέρουν την ίδια ποιότητα, όσα χρόνια και να περάσουν. Δυστυχώς φέτος το καλοκαίρι κάποια από εκείνα τα απίθανα καλοκαιρινά βραδάκια που το λέει η καρδιά σου να πας έξω με φίλους να πιεις ένα κρασί, πήγαμε να φάμε παϊδάκια και κοκορέτσι. Όπου και να πήγαμε ήταν μια απογοήτευση. Τα παϊδάκια ήταν σαν από δεινόσαυρο και το κοκορέτσι ξεροψημένο σε σημείο που να σπάει δόντι το έντερο και άδειο από συκωτάκια και γλυκάδια. Το χύμα κρασί ως επί το πλείστον αδιάφορο και ξινό. Όταν δεν υπάρχει ικανοποιητική ποικιλία από ετικέτες ας έχει ένα ενδιαφέρον το χύμα κρασί! Η μόνη παρηγοριά ήταν οι πραγματικές τηγανιτές πατάτες που ευτυχώς έχουν αρχίσει να επανέρχονται στη μόδα. Επίσης κάποιοι σερβιτόροι παραμένουν ανθρώπινοι και ευγενικοί και σε κάνουν να νοιώθεις μια ζεστασιά μέσα στο πλήρως εμπορευματοποιημένο σκηνικό. Οι ταβέρνες με αρκετό κόσμο! Αναρωτιέμαι δεν αντιστέκεται κανείς? Επιτρέπεται να βάζουμε στο στομάχι μας τέτοια σκουπίδια? Γιατί άραγε ξαναγυρνάμε σ’ αυτές τις ταβέρνες? Ίσως, λέω ίσως γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο!